Bronz, esas olarak bakırdan, genellikle yaklaşık %12-12,5 kalaydan ve sıklıkla diğer metallerin (alüminyum, manganez, nikel veya çinko gibi) ve bazen arsenik, fosfor veya silikon gibi metal olmayan veya metaloidlerin eklenmesiyle oluşan bir alaşımdır. . Bu ilaveler, tek başına bakırdan daha sert olabilen veya mukavemet, süneklik veya işlenebilirlik gibi başka faydalı özelliklere sahip olabilen bir dizi alaşım üretir.

Bronzun yaygın olarak kullanılan en sert metal olduğu arkeolojik dönem, Bronz Çağı olarak bilinir. Hindistan ve Batı Avrasya'da Tunç Çağı'nın başlangıcı geleneksel olarak MÖ 4. binyılın ortalarına ve Çin'de MÖ 2. binyılın başlarına tarihlendirilir;[1] başka yerlerde yavaş yavaş bölgelere yayılmıştır. Bronz Çağı'nı MÖ 1300'den başlayarak Demir Çağı izledi ve MÖ 500'de Avrasya'nın çoğuna ulaştı, ancak bronz modern zamanlarda olduğundan çok daha yaygın olarak kullanılmaya devam etti.

Tarihi parçalar genellikle pirinçten (bakır ve çinko) ve farklı kompozisyonlara sahip bronzlardan yapıldığından, modern müze ve eski nesnelerin bilimsel açıklamaları bunun yerine genelleştirilmiş "bakır alaşımı" terimini giderek daha fazla kullanmaktadır.[2]